از آنجاییکه تعداد قابل توجه‌ای از بازاریابان درحال فروش کالاهای خریداری شده بر روی پلتفرم‌های درج آگهی، فروشگاه‌های اینترنتی، شبکه‌های اجتماعی با قیمت های پایین تر از سبد فروش شرکت های بازاریابی شبکه ای هستند یا در مواردی مشاهده می‌شود شرکت‌ها در حال صدور اطلاعیه درخصوص هزینه انبارداری مترتب بر کالاهای خریداری شده توسط بازاریابان هستند که تمایلی برای دریافت آن ندارند؛ این موارد حاکی از دو دسته نارسایی‌ها و سوء اجرای قانون و مقررات به شرح ذیل است که در هر صورت شرکت ها حسب هشدار و توصیه های زیر مکلف به مرتفع نمودن آنها می باشند.
مورد اول
شرکت اساساً برنامه مشخصی برای جذب مشتری نهایی ندارد و در عین حال محصولات از کیفیت و قیمت مناسب برخوردار نیست. بازاریابان با تبعیت از بازاریابان معرف خود، تلاشی برای جذب مشتری نهایی ندارند و نوعاً با توسل به رفتارهای فریبنده و خلاف‌واقع به عنوان ابزاری برای نشان دادن موفقیت و کسب درآمد خود صرفاً بدنبال دعوت بازاریابان جدید(صرف شبکه سازی) می‌باشند و برخلاف ادعاهای خود راجع به رشد شخصیت و موفقیت دیگران، در حال اهرم قرار دادن کسب درآمد از راه خرید بازاریابان تازه وارد به عنوان سریع‌ترین راه کسب درآمد هستند. بازاریابان سطوح بالا با استفاده از عناوین و القاب بدنبال اعتبار برای خود هستند و مبالغ گزافی از درآمد ماهیانه خود را جهت ایجاد حس وفاداری زیر مجموعه و حفظ شبکه خود هزینه می‌کنند.
کلیه آموزش‌ها راساً توسط بازاریابان مذکور تنظیم و ارائه می‌شود بنحوی که تمرکز اصلی فقط بر روی شبکه‌سازی است حتی نگرش و رفتار مدیران این دسته از شرکت‌ها تحت فشار و تاثیر این بازاریابان قرار داشته و عزم جدی برای اصلاح عملکرد ندارند. در نتیجه پس از مدتی کوتاه، اکثر بازاریابان جدید که موفق نمی‌شوند درآمدی کسب کنند با حجم زیادی از کالاهای خریداری شده مواجه شده که توانایی فروش آنها را ندارند و برای جلوگیری از زیان بیشتر مجبور می شوند کالاهای خریداری شده را با قیمت پایین‌تر بفروش برسانند و در نهایت با نارضایتی و سرخوردگی از شرکت خارج می شوند. بدیهی است ادامه این روند ضمن تشدید بدبینی افکار عمومی، فروش و درآمد شرکت‌ها و بازاریابان مورد اشاره را با چالش مواجه می نماید.
لذا شرکت ها و بازاریابان مذکور مکلفند:
– بجای کسب درآمد سهل الوصول، بدنبال درآمد پایدار و مشروع بوده و همزمان با دعوت بازاریابان جدید به دنبال توسعه مشتریان نهایی باشند.
-قیمت کالاها را واقعی نمایند.
-برنامه آموزشی مشتری یابی و مشتری مداری را در تمام سازمان های فروش خود اجرا کنند.
-رفتارهای فریبنده و خلاف واقع جهت کسب درآمد از راه خرید بازاریابان تازه وارد را متوقف نمایند.
-تلاش کنند از مشتریان نهایی به عنوان بازاریاب دعوت نمایند. در اینصورت حجم فروش شرکت و سازمان‌های فروش همزمان با بیشتر شدن تعداد بازاریابان و مشتریان بالاتر می‌رود و پایدارتر می‌شود.
– بازپسگیری کالا برای جلوگیری از انبار شدن کالاها نزد بازاریابان تازه وارد را بصورت جدی اجراء نمایند.
درضمن شرکت‌ها باید توجه داشته باشند بازاریابانی که مشتری نهایی راضی دارند نسبت به بازاریابی که مشتری ندارد حس وفاداری بیشتری به شرکت خواهند داشت. و رفتار آنها به شکلی خواهد بود که دغدغه و نگرانی برای پاسخگویی به دستگاه های ناظر کاهش می یابد.
مورد دوم
شرکت، مشتری محور است. لیکن برخی از سازمان های فروش صرفاً درصدد خرید فرصت درآمدی و کسب درآمد از راه جذب بازاریابان تازه وارد هستند. لذا این دسته از شرکت ها قبل از فراگیر شدن فرهنگ مذکور و تسری آن به سایر سازمان‌های فروش، باید با ایجاد سیستم مناسب رهگیری کالا، جایگاه این بازاریابان را در درختواره، شناسایی و بلافاصله اقدام بازدارنده نظیر ارائه تذکر و آموزشهای لازم انجام دهند و درصورت تکرار نسبت به لغو قرارداد با بازاریاب متخلف اقدام نمایند. شرکت باید مقررات خود را طوری تنظیم‌نمایند که موارد مزبور را بعنوان تخلف دارای ضمانت اجرای مؤثر و پیشگیرانه به بازایابان آموزش و تذکر دهد.
با توجه به مراتب مذکور، توصیه می شود شرکت‌ها بلافاصله بصورت داوطلبانه با پیش بینی نهاد خودتنظیمی ذیل اتحادیه ذی ربط به عنوان راهی کارآمد برای تضمین منافع بازاریابان تازه وارد، ترویج تجارت منصفانه و مشروع، استانداردهای لازم جهت مرتفع نمودن ایرادات اشاره شده طی برنامه زمان بندی شده، پیشنهاد و اجراء نمایند. در اینصورت ضرورت اقدامات اجرایی کمیته نظارت کم تر احساس می گردد. واداشتن بازاریابان به عدم‌فروش کالاهای خریداری‌شده در پلتفرمها یا تحت فشار قراردادن فروشگاه‌ها و سکوهای فروش، راهکار صحیح جهت مرتفع‌نمودن نگرانی و چالش‌های جدی نیست. و صرفاً ممکن است سبب رفع نابسامانی موجود در آن ها گردد که به هیچ وجه کفایت مقصود را نمی نماید.
